“Komen haar vrienden ook naar het feest?”
“Oh, ik kan niet wachten om mijn kadootje te geven!”
“Mam, mag ik helpen de cup cakes te maken?”
Het enthousiasme van broer en zus stijgt met de minuut. Hun zus is bijna jarig.
Maar ik blijf een beetje vertwijfeld staan. Ik wacht. Hopend om wat tijd en ruimte om te ademen.
Natuurlijk zijn er straks de slingers en ballonen, de cup cakes. De uitnodigingen zijn al verstuurd en de cadeautjes ingepakt. De taart bijna klaar.
Het is dan ook niet dat ik verjaardagen niet leuk vind. Ik hou er van! Persoonlijk vind ik het geweldig dat we onze kinderen mogen vieren. Met woorden, met lach, met zegeningen, cadeau’s, cup cakes en vrienden.
Oh en ook nu wil ik haar vieren! Haar leven. Haar bestaan. Het maakt me niet uit hoe ze scoorde bij het consultatie bureau. En of ze haar groenten wel eet. Of haar grote reacties op grote dingen.
Het gaat me er ook niet om dat ze probeert de hele boel te controleren hier in huis. Of dat ze alles wat ik zeg en doe probeert te bevechten. Dat ze zo vaak “NEE!” roept, recht in mijn gezicht. De hele dag lang…
Het zijn niet die dingen die me doen aarzelen. Want diep van binnen maken die dingen me niets uit.
Wat me uit maakt is ZIJ! Zij is het die me raakt. Diep van binnen.
Ik kan niet wachten om haar te vieren!
Haar lach. Haar verlangen naar interactie.
Haar grappen. Haar prachtige krullen.
Haar stiekeme blik. Haar zorgzame karakter.
Haar kracht en zelfs haar strijdlustige houding.
Het is gewoon zo… zo kwetsbaar.
Zie je, ze wordt twee…!
Tja, ik weet het. Het klinkt belachelijk. Al deze grote emoties over een peuter.
Maar weet je. Het is niet de peuter. Ik ben het.
Opeens realiseer ik me dat elke viering ook een afscheid nemen is.
De sluiting van iets. Het passeren van de tijd, van een seizoen. Ik aarzel niet omdat ik haar niet wil vieren. Ik sta even stil omdat ik wat meer tijd nodig heb om het te laten gaan. De tijd dat zij een baby was. Dat ze een één-jarige was. De tijd dat ze niet praatte. Niet kon lopen.
Het dringt langzaam tot me door dat het niet altijd zo zal zijn. Dit is het begin van een nieuw tijdperk.
Het raakt me opens diep, het besef dat elke viering, elk nieuw begin -hoe hoopvol ook-, een sluiting met zich meebrengt. Het einde van iets. De afloop, van in dit geval, vooral mooie tijden.
Terwijl ik de ballonen opblaas en het beslag mix denk ik aan haar. Haar waggelen dat wandelen werd. Haar gebrabbel dat woorden warden, woorden die ik min of meer kan verstaan. Ik denk na over haar groet en de interactie met haar broer en zus. Ik zie mezelf de bladzijden omslaan, de bladzijden van haar leven – van dit jaar. Langzaam sluit ik het boek. Het boek van mijn jongste kind die één is. En terwijl mijn handen even rusten, kijk ik naar de achterflap van dit jaar… Nu in dit moment, realiseer ik me, is er niets anders dat ik wil dan vieren.
Vieren. Het kwetsbare, het sluiten van haar tweede jaar.
Vieren. Het verwachten, het openen van haar derde jaar.
Ik steek de kaarsjes aan. Twee. En terwijl ik de taart naar tafel breng hoor je mijn stem ver boven die van de anderen uit:
“Happy Birthday to you!”
-geschreven op 28 mei 2015-
