Deze week is het de Week van de Opvoeding.
Daar besteden we op deze site ook aandacht aan door middel van een aantal blogs. Zo hebben we al gekeken naar de taak, de uitvoerder en het team . Morgen duiken we dieper richting het doel. Vandaag nemen we tijd voor onze collega’s.
– – – – –
Dinsdagochtend. We hebben een uurtje om samen koffie te drinken. Mijn vriendin en ik, elk brengen we onze jongste. Zuchtend ploft ze neer. Ze heeft net een nogal verhitte discussie gehad met haar man. Vanochtend hadden ze ontdekt dat zoonlief over het poppenhuis van zijn zusje had geplast. Ja, je leest het goed… over het poppenhuis geplast.
Haar man had haar aangekeken, verwonderd en licht geërgerd gevraagd hoe zoiets kon gebeuren. Waarop zij verklarend had geantwoord dat het wellicht was gebeurd, gister tijdens de middagdut, toen ze zelf ook even rustte. Naar mij toebuigend, half fluisterend, voegde ze er aan toe: “En het was het absoluut waard.”
Ik snap dat wel. Mijn middagrust, al is het maar vijf minuten, is me ook heilig. Even rust. Even mijn ogen dicht. Een moment waarin we allemaal (de kinderen én ik, even een break van elkaar hebben). En ja, dan kan het gebeuren dat die kinderen even iets uithalen dat ik niet gelijk door heb. Blijkbaar kunnen ze dan besluiten over het poppenhuis van hun zusje te gaan staan plassen…
De man van mijn vriendin had, ook begrijpelijk, iets meer moeite met haar verklaring voor het voorval. In zijn jeugd is hij regelmatig alleen gelaten en genegeerd door zijn ouders. Hij verwacht van zijn vrouw dat ze er is voor hun kinderen.
Zijn pijn over zijn jeugd zette hij om in verwachtingen van zichzelf en zijn vrouw die niet realistisch zijn. Zelfs al zouden we willen, we kunnen niet honderd procent van de tijd onze kinderen in de gaten houden. Ze elke stap begeleiden.
Ik vertel haar gauw over onze road trip, een paar jaar terug. The husband en ik zaten toendertijd met onze drie kinderen in de auto. (Even voor de duidelijkheid: we hadden een grote auto, maar nog steeds maximaal zo’n 3 tot 4m2.) Met een muziekje aan slingerden we door de bergen. Op een goed moment klonk het opgewekt vanaf de achterbank: “Pap, mam, we schminken elkaars gezicht!” Verrast keek ik om. En ja hoor, daar zaten #1 en #2 met elkaar. Elk een stift in de hand. Een behoorlijk aantal strepen op de gezichten…
Zelfs op maximaal vier vierkante meter, twee volwassenen op drie kinderen, lukte het ons niet om onze kinderen een honderd procent in de gaten te houden. Zijn we daarom mindere ouders? Was zij een mindere moeder omdat ze niet had voorkomen dat haar zoon over het poppenhuis van zijn zusje plaste?
Nee, weet je. Wat mij betreft was ze een geweldige moeder.
Omdat ze realiseerde dat ze een pauze nodig had. Een klein middagdutje.
Om er ’s middags weer voor haar kinderen te zijn.
Het opende het gesprek tussen haar en haar man. Over zijn pijn, elkaars verwachtingen en over wat realistisch is als ouders. Het gaf mij de mogelijkheid om haar als moeder aan te moedigen. Om vriendin te zijn. En om te beamen hoe bijna levensreddend en van vitaal belang middagdutjes zijn.
Maar misschien nog wel het meest om elkaar te wijzen op de waarheid over het moederschap. We wont be perfect! We zullen het nooit volledig goed doen. We maken fouten. En die fouten hoeven we niet te gebruiken om te gaan zitten kniezen en -soms bijna opscheppend- te weeklagen over hoe slechte moeders we zijn. Nee, we mogen berouw tonen, vergeving vragen én ontvangen. En doorgaan. Gelovend dat we in genade leven. Een levende illustratie van hoe hard we Jezus nodig hebben. Hoe we als niet-zo-perfecte moeders volledig genade-afhankelijk zijn. Genade die we, eenmaal ontvangen, weer mogen doorgeven. Aan onze mannen en onze kinderen (zelfs als ze over poppenhuizen plassen). Maar juist ook aan onze collega-moeders!
Mocht jouw middagdut er weer bij ingeschoten zijn. Of heeft je zoon ondertussen over het poppenhuis van zijn zus geplast. Heb je weer je eigen tijd, je eigen wensen en plannen moeten wijzigen voor je kind. Begin jij je zoon, je dochter, te zien als een onderbreking in jouw dag, of op jouw wil voor je leven?
Geef de hoop niet op! Stel je vetrouwen niet op dat momentje rust, op jouw goed-genoeg/perfect-zijn, op het gehoorzamen van je kinderen. Maar op Gods onbegrijpelijke wiskunde van genade:
Mama (nooit genoeg)
+
God (eindeloos genoeg)
=
Mama genoeg
(bron: https://www.desiringgod.org/books/mom-enough – blz 21)
We willen je aanmoedigen om regelmatig een vriendin, een collega-mama, uit te nodigen voor de koffie, maak er extra plek voor in je agenda.
Om de mama-struggles te delen. Elkaar aan te moedigen en op te bouwen. Voor elkaar te bidden. Te delen wat goed gaat en waar de moeiten zijn. Niet om te laten zien hoe groot onze problemen zijn. Maar om samen weer opnieuw te zien dat ons tekort komen maar klein is vergeleken bij de grootheid en de kracht van onze God. Dat door Zijn genade we goed-genoeg-mama zijn!
Om samen, onder het genot van wat lekkers, onze kinderen te vieren en je moederschap te genieten. Wijzend op de God die ons in staat stelt om onze kinderen te behandelen als wie ze zijn: een waardevol en kostbaar geschenk van God, dat Hij gebruikt om ons te vormen. Tot Zijn beeld. Levend voor Hem, naar Zijn wil, hoop en wensen voor onze levens.
Die vriendschap hebben we nodig. Nog harder dan een middagdut!
