Wat doen we als moeders? We leren onze kinderen te leven.
Toch? Is dat niet onze taak?!
Wel bijzonder, als ik er zo over nadenk, hoe vaak het eigenlijk andersom is. Hoe vaak de kinderen mij iets leren! Regelmatig kies ik er bewust voor om me te openen voor hun spel, hun kijk op de wereld, hun manier van genieten en met moeilijkheden omgaan. Want men, wat kan ik veel van die jonge mensjes leren!
Zo ook over vriendschap.
Ze leren me dat er veel verschillende soorten vriendschappen zijn. Vandaag deel ik dat lijst je met jou!
- Ze leren me dat vriendschap soms gewoon voor een seizoen is.
“Oh nee mama, hij is mijn vriend niet meer. Hij speelt nu liever met Tim. ” vertelt hij me zonder schuld of gekwetste gevoelens. - Ze leren me dat vriendschap gebouwd kan worden in een paar minuten.
Bijvoorbeeld als we zitten te wachten op een tafel in ons favoriete restaurant, vertelt mijn dochter me: “Dat meisje in de rode jurk, die ook stond te wachten, is nu mijn vriend.” - Ze leren me dat iedere vriend zijn eigen bijzondere waarde heeft.
“Ik hou van Anna omdat we samen over allerlei dingen kunnen praten. John is leuk om superhero mee te spelen en Christie en ik houden van spelen op de trampoline.” - Ze leren me dat vriendschap een geschenk is.
Een kado om in te investeren, te koesteren en je dankbaarheid voor uit te spreken. “Mam, ik maakt deze armband voor David, hij is zo’n goede vriend voor mij. Ik denk dat mijn armband hem blij maakt. “
Ik begon te begrijpen dat vrienden die mensen zijn, die hele gewone, maar toch zo speciale mensen, waarvan God gekozen heeft ze in onze levens te plaatsen.
Zij allemaal, al deze gewone mensen, maar voor mij oh zo speciale vriendinnen hebben één ding gemeen: alleen omdat ik er voor koos om mijn ogen, mijn oren en mijn hart te openen voor deze mensen die mijn pad kruisden, alleen daarom heb ik nu het voorrecht om hen vrienden te noemen.
Soms is dat voor 20 seconden – de vriendin in de rij bij de kassa. Ik ken haar naam niet eens.
Soms is dat voor 20 jaar – de vriendin die ik tijdens mijn studie leerde kennen.
Soms is dat voor een enkel seizoen – de vriendin die met me opliep tijdens mijn derde zwangerschap.
Soms is het voor een speciaal doel – de vriendin waarmee ik mijn wensen en dromen deel en de ander waar ik mijn sportschool-abbonnement mee deel.
Soms is het om te geven – de vriendin voor wie ik kook en die ik aanmoedig.
Soms is het om te ontvangen – de vriendin die naar me luistert. Uur, na uur, na uur.
Mijn kinderen leerden me dat het begin van een vriendschap meestal gewoon een kwestie is van mezelf introduceren. “Hoi! Ik ben #4. Dit is mijn zus. Zij is nu zeven jaar oud. En ik ben vier. Wat is jouw naam? Wil je tikkertje met ons spelen?” Ik hoor het hem nog zeggen. Daar in de speeltuin. Niet een keertje, nee, elke keer weer. En zo maken zij vrienden.
Minuten later komen ze dan naar mij rennen om me te vertellen over hun nieuwe vriend. Regelmatig gebeurde het dan, als zij weer wegrenden om hun spel te vervolgen, dat ik me beschaamd realiseerde dat ik al zeker tien minuten daar had gestaan. Naast de moeder van die nieuwe vriend van hen. Zonder me aan haar voor te stellen, haar naam te vragen.
Misschien was ze net naar deze wijk verhuisd, op zoek naar nieuwe contacten. Misschien was haar sociale agenda al compleet gevuld. Misschien was ze opzoek naar bemoediging. Misschien alleen maar wat rust aan haar hoofd. Het maakt niet uit hoe haar situatie was. Deze zo gewone, maar zeer zeker zo speciale moeder was op dat moment in mijn leven geplaats. Alleen als ik mijn ogen, mijn oren en mijn hart voor haar open, zou ik haar mogelijk vriendin mogen noemen.
Na twee internationale verhuizingen. En het compleet opnieuw beginnen aan het opbouwen van een sociaal netwerk ben ik enorm dankbaar voor alle vrouwen die er voor kozen om hun ogen, hun oren en hun hart voor me open te stellen. Ook ben ik voor altijd mijn kinderen dankbaar voor de lessen die zij mij hierin leerden. Graag geef ik die vandaag aan jou door.
Dus de volgende keer dat je op het schoolplein staat, of bij de bakker -waar dat kind nu net een boze bui heeft-, door de straat loopt of jezelf en je kinderen naar de speeltuin hebt gesleept, maak de keus. Open je ogen, je oren en hart. Glimlach vriendelijk. Ga het oncomfortabele voorbij. Spreek haar aan. Stel jezelf voor. En voor wie staat te springen van de energie, vraag of ze tikkertje met je wil spelen ?
Wie weet, misschien wordt ze wel die ene hele speciale vriendin!
-Mag ik je vragen om daarna hier terug te komen om je verhaal te delen?! Ik heb jou aanmoediging namelijk net zo hard nodig. Ik ben vaak nog steeds diezelfde Mrs. V. van een aantal jaren terug, die na tien minuten beseft dat ze nog geen woord tegen de ander heeft gesproken. En op straat graag doet alsof ze de ander niet ziet langs fietsen.-
