een binnen en een buitenkant

Het was een heerlijke, winterse zaterdagavond. Mijn zus en zwager die een paar maand eerder getrouwd waren kwamen langs voor een gezellige avond samen met the husband en mij. Terwijl ik nog in de keuken rommelde zaten de mannen aan de keukentafel met een biertje. Toen ik om keek zag ik ze in een geanimeerd gesprek. Hun beide ogen lichtten op, herkenning was over hun beide gezichten te lezen. Het enige wat ik aan woorden opving was dit: “Heb jij ooit geweten dat handdoeken een binnen- en een buitenkant hebben…?!”

Tot op de dag van vandaag staat dat gesprek mij bij. Oh, en voor het geval je het niet wist, ja, handdoeken hebben een binnen én een buitenkant! Echt! Kijk maar eens naar de zoom!

Je kunt het niet zien, maar ik probeer heel hard weg te kruipen achter het computerscherm. Ergens waar je me niet kan zien. Want ik schaam me kapot! Tot op de dag van vandaag herinner ik me het gesprek. Maar, ook tot op heden, herinner ik me hoe ik jarenlang -onbewust- the husband een negatieve boodschap gaf, en hoe ik dat nog jaren lang belangrijk vond dat de binnenkant binnen zat en de buitenkant buiten…

Kun je je voorstellen wat het met het ego van the husband deed? Welke boodschap ik uitzond? Elke keer als hij een poging deed een stapeltje te vouwen en dat ik ze daarna leuk weer hervouwde, omdat de binnenkant toevallig buiten zat. Onbewust vertelde ik hem: je doet het niet goed genoeg, je bakt er weer eens niks van, ik kan het veel beter.

Inmiddels, een heel aantal jaren verder op weg, kan ik me een minimale voorstelling maken van wat zijn reactie –in stilte- is: “lieve schat, je doet het maar lekker zelf.” En daar zit ik dan met een enorme wasmand voor mijn neus, zuchtend, want die hele stapel moet nog gevouwen worden. Ondertussen boos denkend, mezelf leugens voedend: “En the husband die doet ook nooit iets! Ook nu zit hij weer gewoon zijn eigen ding te doen! Ziet hij dan niet hoeveel was er is? Dat het ook zijn wasgoed is? En weet hij dan niet wat ik vandaag allemaal al wel niet gedaan heb!”

Heb jij je wel eens afgevraagd waarom je man zo weinig met de kinderen doet? Waarom hij de luiers niet verschoont? Niet met ze speelt? Of waarom hij zo weinig in huis doet? De afwas niet doet. Het bed opmaakt. De vloer veegt. Het eten kookt. Ontbijt voor je maakt.

Ik hoop van harte dat ik er helemaal naast zit. Maar het zou zo maar kunnen dat je -net als ik naar the husband- hem onbewust de boodschap hebt gegeven: je kunt het toch niet, mijn manier is de enige beste en perfecte.
Dus nu wacht hij, op jouw perfecte aanwijzigen om dan, heel schoorvoetend, te beginnen aan het werk. Als een bang konijn dat zich in een hoekje verschuilt, angst voor het moment dat je hem weer laat weten hoe enorm hij gefaald heeft door op zijn eigen manier met de kinderen te genieten en te spelen in plaats van op jouw nimmer tekortkomende, exclusief mogelijke manier.

Ik geef the husband groot gelijk, als hij het idee heeft dat hij het in mijn ogen toch niet goed kan doen, dan begint hij er ook niet aan. De arme man. Net als ik doet hij ook wat hij denkt wat goed is. Als het gaat om de handdoeken vouwen, maar ook om de kinderen opvoeden, het huishouden of een cadeau voor mij uitzoeken. We hebben er allebei onze ideeën over. En die van mij zijn absoluut niet per definitie beter. Het is zo gemakkelijk voor me om te reageren met: ik zou het anders hebben gedaan! Of nog duidelijkere taal: Ik had het beter gedaan. Toch neem ik me voor om voortaan te zeggen: Wow! Dank je dat je dat voor me hebt gedaan!

Ja, lieve mede-moeders, wij hebben het (enge!) vermogen om onze mannen te vernietigen!

Je kind kan in een iets te kleine, lelijke of vieze outfit naar de dagopvang gaan.
Of je kan er voor kiezen om er commentaar op te leveren en je man doet nooit meer wat.
Je kinderen kunnen de hele zaterdag ongezonde dingen eten, terwijl ze TV kijken.
Of je kan er voor kiezen om dat af te kraken en nooit meer een dagje alleen weg te gaan.
Je kunt hartelijk lachen en aandachtig luisteren als je kinderen vertellen over de wilde en bizarre avonturen die ze hebben beleefd met papa.
Of je kan je wenkbrouwen optrekken, melden dat dàt dus nooit meer gebeurd en daarmee je man figuurlijke zo’n schop verkopen dat hij voortaan wel twee keer nadenkt voordat hij nog wat met de kinderen gaat ondernemen.

Laten we eerlijk wezen, moedig misschien zelfs wel. En realiseren dat wij helemaal niet zo briljant zijn en onze ideeen niet de enige, beste, ware zijn. Laten we alsjeblieft, onze mannen waarderen, hoogschatten en hun initiatieven en uitvoeringen appricieren!

Dan gebeuren er namelijk wonderen heb ik mogen ervaren.

Wonderen.
Vooral in mijn eigen hart.

Vorige week kwam ik beneden van de drie jongsten op bed leggen.
En daar zat #1. “Mam, kom je nu helpen?” vroeg hij. Naast hem een stapel handdoeken. Al opgevouwen. Binnenste buiten, schreef, ongeordend en nou ja, ik twijfelde oprecht of het uberhaupt in de kast zou passen op deze manier.

Tot mijn verwondering voelde ik alleen maar dankbaarheid. Geen irritatie, geen suprioriteit, geen neiging tot heropvouwen. Ik pakte de handdoeken en legde ze in de kast (met een beetje proppen ging dat best). Blijkbaar was dat voldoende aanmoediging. Daarna vouwden we samen de rest van de stapel weg, terwijl we elkaar moppen vertelden.

Handdoeken vouwen werd opeens quality-time. Een manier van liefde geven en ontvangen.
Een wonder!

Bij dezen wel mijn excuses aan een eventuele aanstaande schoondochter. Mogelijk dat je een keer in de toekomst aan #1 zal moeten uit leggen dat handdoeken zowel een binnen- als een buitenkant hebben…