een kamer

Het duurde eventjes, maar nu is onze zolder weer te gebruiken, the husband heeft maandenlang elke keer een stukje gewerkt aan het isoleren van het dak. En nu, als ik onze heerlijk ruime zolderkamer op loop zie ik een strak wit plafond, in plaats van zestig jaar oude schrootjes. (Niks tegen schrootjes, eerlijkheid gebied te zeggen dat juist die schrootjes een reden voor me waren om vier jaar geleden dit huis zo mooi te vinden ;))
Nu staat er op de zolderkamer een heel klein bureautje, gemaakt van restjes hout dat we nog hadden. Op de muur heb ik posters en kaarten gehangen, een prachtige verzameling, een collage van knipsels die mij inspireren en vrolijk stemmen. In de heerlijke chaos van ons gezin is die kamer mijn rustplekje geworden. Waar ik mijn kleuren op de muur hang, mijn muziek luister en mijn dromen met God bespreek. Een plekje waar ik woorden vind om jou te bemoedigen.

Als het kon zou ik jou ook zo’n kamertje geven.
We wonen in een groot huis, maar toch kan ik helaas niet ieder van jullie hier een plekje geven. Daarom zul je het moeten doen met een fictieve kamer voor jezelf: Het is er heel mooi. Klein. Wit. Licht. Het heeft een leuk klein tafeltje tegen de muur. In de hoek heb ik een comfortabele stoel voor je neer gezet, met een warme deken. Op de vloer ligt een vloerkleed waardoor de kamer een huiselijke en gezellige uitstraling krijgt. Op de tafel ligt een schriftje. Een schriftje voor je dromen.

Ik hoop dat je de kamer zult innemen. Vullen. Met je dromen. Je wensen. Je kleuren. Je muziek. Je kunst. Je woorden. Ik hoop dat je het schriftje zult openen en zult schrijven. Schetsen. Tekenen. Dat er lijnen zullen komen. Die meer en meer vormen zullen worden, helder en onderscheidend. Dat je dromen plannen zullen worden. Dat wensen werkelijkheid zullen worden.

Dat de kamer iets laat zien van de persoon die jij bent. Iemand die ik kan herkennen. Anders dan mij. Een individueel. Los van je werk. Je man. Je kinderen. Afzonderlijk van de vieze afwas, de eindeloze was, de maaltijden die je kookt en de limonade die je schenkt.

Ik wil jou vieren!
Wees dapper! Vier jezelf!

~~~~~

Ik begon met dromen. Wat voor nu eindigde in tranen. Omdat ik rekening moest houden met de grenzen van een gezin met vier jonge kinderen. En mijn eigen lichamelijke grenzen. Maar ik heb gedroomd! En daarin vond ik mijzelf. Ik mocht dat delen met the husband, wat onze relatie verdiepte. Ik mocht het delen met mijn kinderen, die een beetje meer leerden over hun moeder.

Ik begon met wensen. Wat moeilijk was. Plotseling moest ik plannen -wat nooit mijn sterkste kant is geweest- om het mogelijk te maken. Het lukte en ik vond een nieuw stukje van mezelf. En mijn kinderen vonden een meer energieke moeder.

Ik begon met nastreven. Met mensen die me verantwoordelijk hielden. Ik legde het uit aan mijn kinderen. En zij begonnen zelf dingen na te streven. Zij werden meer zichzelf, omdat ik mijzelf was!

Het was kwetsbaar. Rauw. Verrassend. Leuk. Relaxed. Er was gelach. Tranen. Falen. Overwinningen. Nieuwe dingen. Maar bovenal, het was zo bekend. Omdat ik het was. Het voelde als thuis komen. Thuiskomen bij mijzelf. En nu ben ik in staat een thuis te maken voor hen, the husband en mijn kinderen. Een thuis voor de mensen die ik het meest liefheb.

~~~~~

Lieve mede-moeder. Wat het ook is. Die kop koffie zonder de kinderen. De krant lezen. Winkelen voor kleren die daadwerkelijk passen. Reizen naar de andere kant van de wereld (oke, dat wordt nu even wat lastiger…). Vrijwilligerswerk doen voor die lokale organisatie. Een warme douche nemen. Tijd met vriendinnen. In stilte ontbijt eten. Solliciteren op die ene functie. Wat het ook is. Alsjeblieft, wacht niet tot alle kinderen naar school gaan. De was is gedaan. Je to-do-lijst is afgewerkt. Wacht niet tot je jezelf begint af te vragen: wie ben ik? Wacht niet tot je kinderen verwonderd denken: wie is zij?

Wees dapper! Vier jezelf!

Begin vandaag! Het zal soms moeilijk zijn. Misschien moet je wel gaan plannen. Misschien moet je wel andere dingen opgeven (zoals een schoon huis of een fatsoenlijke avondmaaltijd die dag).

Misschien ben je wel een beetje zoals mij. Ergens tussen zwangerschappen en bevallingen, zindelijkheidstrainingen en het vullen van broodtrommeltjes voor de kinderen, heb je misschien iets van jezelf verloren. Het lijkt alsof je je dromen niet meer kan vinden. Het is moeilijk te duiden wat jou nou echt anders maakt dan die andere moeders. Niet als beter of superieur, maar als jou.

Alsjeblieft, doe me een plezier. Ren naar de keuken. Maak wat thee. Pak de chocola. Nodig een vriendin uit. Of die wijze vrouw uit de kerk. En vraag haar: Welke vijf woorden beschrijven mij het beste? Wat waardeer je van me? In de tijd dat je me kent, waarin heb je me zien groeien?
Vertel haar over je eerste baan. Wat vond je er leuk aan, wat vond je vervelend? Vertel haar over de dag dat je je man ontmoette. Wie je was, en wat het in je is dat hij zo bijzonder vindt. Vind die kleine lichtstraaltjes. Zet ze naast de vrouw die je vandaag bent. Begin met dromen. Begin met kijken, je zult haar vinden! Misschien achter de grote, gevulde wasmand. Of ergens onder de stapel smerige borden in de gootsteen. Terwijl je je baby wiegt. Of de kinderen naar school fietst. Jij zult jezelf vinden!

Ik hoop dat je de woorden zult vinden. De vormen misschien. Je dromen, je wensen, je kleuren en je muziek. Je kunst en je woorden. Geniet ervan! Omarm het. Eigen het je toe! Vier het! Jij bent het.
Dank God voor hoe Hij je maakte. Voor de wensen die je hebt. Voor je karaktereigenschappen. Je vaardigheden en mogelijkheden. Je dromen. En begin met plannen en werken. En najagen. Oh ja, er zullen tranen zijn, afwijzing misschien, imperfectie. Maar zelfs deze dingen zullen er aan bij kunnen dragen dat je meer en meer jezelf wordt. Je bent uniek gemaakt. Minacht dat niet. Omarm het.

Wees dapper! Vier jezelf!

En alsjeblieft, deel het! Deel jou! De mensen om je heen zullen er door gezegend zijn. Meer dan jij misschien ooit zult weten.