everyone is vevited

Het is een mooie nazomermiddag als een van de kinderen uit school binnen komt stuiteren met een verjaardagsuitnodiging in haar hand. Haar gezicht licht op, haar ogen glimmen: “Everyone is vevited!” roept ze uit.

Everyone is vevited. Het is een mooie verspreking, haar manier om uit te roepen: Everyone is invited/ Iedereen is uitgenodigd.

~ ~ ~

Het is een koude herfstmiddag als the husband weer op het vliegtuig stapt, in de hoop dat de mensen van de US customs and border protection hem over een aantal uren goedgezind zijn en zonder verdere ondervraging binnen laten in Amerika.
Op datzelfde moment staan honderden, nee duizenden mensen uit Midden en Zuid Amerika aan de zuidelijke grens met de USA in de hoop naar binnen te kunnen to turn themselves in (dus niet om illegaal, maar legaal naar binnen te komen en asiel aan te vragen!).

Misschien heb je de beelden wel gezien van de grote groepen mensen die weken en weken hebben gereisd, veelal te voet om van Midden Amerika de grens tussen Mexico en Amerika te bereiken.
Helaas is er tot nu toe niemand die heeft geroepen: Everyone is vevited!
President Trump heeft juist het tegenovergestelde duidelijk gemaakt. Er heerst angst, afschuw bijna. Tussen al deze wanhopige burgers opzoek naar een veilig heen komen voor zichzelf en hun kinderen zouden gang members en terroristen zijn. En dus spreekt Trump, samen met vele andere van een security problem, een veiligheidsprobleem.

En ook hier in Europa wonen vluchtelingen (nee, mensen!) al maanden, jaren in tenten. Te klein, te vies, te onhygienisch… Ik kan -en eerlijk: wil- me er geen voorstelling bij maken. Ook hier in Nederland lijken we met ons beleid te zeggen: “het is vol, er is geen plek, blijf maar lekker daar. Dan hoeven wij ons er niet druk om te maken.”

Een moeder met twee jongens van 5 en 2 trekt vanuit Hondouras naar Amerika. Ze is al een maand onderweg.
Zou ze zich spontaan hebben aangesloten bij de karavaan die onderweg is? In een opwelling? In de hoop op avontuur? Om de Amerikanen eens flink te pesten en de States onveilig te maken? Of is ze gevlucht uit wanhoop. Omdat haar jonge gezin bedreigd werd? Is het misschien haar enige hoop op overleven?!
Ze is zwanger van haar derde kindje. En terwijl ze ’s avonds op de grond van een sporthal een plekje hebben gevonden om te rusten en te slapen, tussen vele en vele andere vluchtelingen, voed ze haar kinderen met het kleine beetje eten dat ze heeft. Zelf gaat ze hongerig de nacht in. Slapend op de harde grond. Op haar reis heeft ze al treinen beklommen en 50 uur achter elkaar in een bus gezeten. En dagen en dagen gelopen.

Hebben we een veiligheids probleem? Of misschien toch een humanitaire crisis?

~ ~ ~

Mijn dag gaat door. Ik vouw wat was en doe mijn werk. De kinderen lijken haast te exploderen na een dag school, het huis met hen. Speelgoed en gelach overal, de geluiden van ons leven vullen het huis. Ze maken het thuis.
We eten ons eten en de kinderen lezen een boek. We knuffelen, bidden en wensen elkaar welterusten. De I love you-s vliegen over en weer, nog net op tijd voor de deuren van de slaapkamers dicht worden getrokken en langzaamaan de stilte weer terugkeert in huis.

Als ik naar bed ga dan zie ik haar weer.
De vrouw.
Onderweg met haar twee kinderen. De hitte. De uitputting. De angst en onzekerheid over wat haar bij de border te wachten staat.
Ze vlucht van een huis wat ooit thuis was, gevuld met de geluiden van leven.

Midden in de nacht roept #3, ze is ziek en heeft wat zorg nodig.
Terwijl ik een vest over mijn pyjama heen aantrek denk ik aan de andere vrouw die ik in het nieuws zag. Een moeder van Guatamala. Haar vier kinderen die met haar reisden waren ziek. Een camera zoomde op haar in terwijl ze in een kerk onder een bank bescherming zocht, rust voor de nacht. “Ik kan niet anders dan door gaan, ik heb geen optie,” zegt ze huilend als de interviewer haar er naar vraagt.

Terwijl ik zorg, hier in mijn veilige huis in Nederland huilt mijn hart. Voor deze moeders. Voor de wereld.
Mijn hart huilt. En ik voel me hopeloos.
Ik heb geen antwoorden. Ik wilde dat ik vol enthousiasme kon zeggen: “everyone is vevited!”

Maar als ik eerlijk ben, dan komt het me wel goed uit dat ik die keus niet heb.
Zou ik hen welkom heten? Wil ik mijn veiligheid delen? Mijn ruimte? Mijn leven? Mijn hart?

~ ~ ~

Ik zie mijn vriendin die haar man maanden niet kan zien. En de ander wiens huwelijk meer een veldslag tussen twee bendes lijkt, dan een plaats waar een team gezamenlijk strijd voor de overwinning in liefde. Ik zie de stervende man met kanker. En de jongen wiens enige drijfveer in het leven zijn sex drive en zijn eigen ego lijken te zijn. Ik zie de twintiger die zijn vader doodverklaard voordat die gestorven is. De baby vechtend voor haar leven in de couveuse. Ik zie het kind zoekend naar liefde en begrip in een wereld die te groot voor hem is om ook maar een beetje te begrijpen. De zussen die samen zorgen voor hun psychisch zieke broer. De moeder die haar kinderen niet een veilig thuis kan bieden voor de nacht.

God, Ik weet dat U een plaats maakt voor ons allen. Ik weet dat het een huis is, een thuis, gevuld met liefde, veiligheid en bescherming in U! Kom terug, Jezus, om ons allemaal mee te nemen naar waar U bent!
U treurt en rouwt met hen die treuren. U huilt over deze wereld en de mensen die U gemaakt hebt. En U redde ons! Allemaal! Uw huil is vol met tranen. En met overwinning! Uw stem klinkt, schalt met liefde en enthousiasme, de wereld licht op, Uw ogen stralen: “Everyone is invited!” Heel Uw blik blinkt van liefde. Liefde en pijn. Meer pijn dan mijn hart ooit zal voelen, omdat U meer liefheeft dan ik ooit lief zal hebben.

Ik vraag me af, wat zou ik doen?
Laat ik de pijn en gebrokenheid toe..? Stel ik mijn hart open..? Zijn ze welkom?

Here God, verander mij. Breek mijn hart. Geef mij meer van Uw liefde, zodat ik oprecht, stralend en met enthousiasme uit zal roepen en uit zal leven:

Everyone is vevited!!