het doel

Afgelopen week was het de Landelijke Week van de Opvoeding.
Daar hebben we op deze site uitgebreid bij stil gestaan met een aantal blogs, we gaan nog even door. Zo hebben we al gekeken naar de taak, de uitvoerder, het team en de collega’s. Vandaag kijken we naar het doel!

– – – – –

Soms lijkt het leven een oneindige marathon van to-do’s.
Helemaal op die dagen dat ik me verslapen heb, al achterloop op de planning voor ik mijn bed maar uit ben. Broodtrommels vullen, ontbijten, met z’n allen op tijd de deur uit. Ergens tussendoor wat extra wassen draaien in verband met een ongelukje vannacht. En dat boven op de al lange to-do-lijst van drie maaltijden verzorgen, op tijd de kinderen op school hebben en weer halen, een werk deadline, wat familie zaken en de financien die ook nodig weer eens gedaan moeten worden. Had er al iemand boodschappen gedaan? Een extra gesprek met de leerkracht. En wat ruik ik toch? Ow nee, de melk die gister om ging heeft zijn thuis gemaakt in mijn vloerkleed…

Ja, heel regelmatig lijkt het leven een oneindeige marathon van dingen die dringend gedaan moeten worden. En als ik niet oplet dan is er zomaar een week voorbij. Een week waarin ik veel heb kunnen afstrepen van de lijst en minstens zoveel nog niet is gedaan. Een week waarin ik heel DOE-gericht was. Toegewijd aan het doen.

Oja, ik ben een held in DOE-gewijd leven.
Maar ik wil zo graag TOE-gewijd leven. TOE-gewijd moeder zijn.

Wat als het moederschap niet gaat om lange to-do-lijsten afwerken. Wat als het niet eens gaat over baby’s, peuters, kleuters, tieners en adoloscenten grootbrengen. Maar het onze manier is om God groot te maken?
Wat als het moederschap niet bedoeld is om heel vaardig te worden in het snel en effectief afwerken van dringende zaken. Wat als het niet bedoeld is om zoveel mogelijk kennis te vergaren over Lego, Buurman&Buurman en de laatste trends. Maar het de weg is voor ons en onze kinderen om meer te weten te komen over God en Zijn liefde voor ons?

God groot maken. Zijn liefde voor ons en onze kinderen leren kennen en ontvangen.
Hoe focus ik me daarop te midden van al die to-do’s? Mijn telefoon blijft appjes ontvangen, mijn email stroomt vol, er komen briefjes uit school en aan mijn been hangen vier kinderen die aandacht en vooral wat eten willen. Had iemand al de wasmachine aangezet? Te midden van al die dringende zaken die mijn aandacht vragen en de deadlines die boven mijn hoofd hangen is het moeilijk om mijn blik te richten op wat echt belangrijk is.

Ik heb twee potten met knikkers.
In de ene pot zitten 711 knikkers. In de andere 372.

We hebben nog 711 weken tot dat #4 wettelijk volwassen is.
We hebben nog 372 weken tot dat #1 wettelijk volwassen is.

Ik wil die 711 weken, ik wil die 372 weken een TOE-gewijde moeder zijn.
Niet een DOE-gewijde. TOE-gewijd.
Toegewijd, omdat ik geloof dat het moederschap een middel mag zijn om God groot te maken. Om zijn liefde te leren kennen en te leren ontvangen. Omdat ik geloof dat het opvoeden van kinderen niet zo zeer gaat om het afwerken van dagelijkse to-do-lijsten (DOE-gewijd), maar om een leven tot in eeuwigheid (TOE-gewijd).

Elke keer als ik de knikkers zie wordt ik me bewust van dat doel. Van wat we hopen dat onze kinderen zijn. In plaats van hoe ons kind zich vandaag gedraagd. Gericht op dat toekomstbeeld, een volwassene met liefde voor God, zelfstandig en met een eigen leven. De knikkers helpen me om, in plaats van de to-do-lijst van deze dag te zien, de eeuwigheid voor ogen te hebben.

Aan de andere kant helpen de knikkers me ook op de dagen waar het einde maar niet lijkt te komen, als ik de zoveelste poepbroek van die dag verschoon en bedtijd nog lichtjaren verweg lijkt. Omdat ik heel duidelijk zie dat de tijd die ik met mijn kinderen heb minder en minder wordt. Er komt een dag dat dit kind ons huis verlaat om alleen zo nu en op een verjaardag ofzo ons te bezoeken.
Al lijken de dagen nog zo lang, ik zie nu al (nog maar 11 jaar in dit hele feest van moederschap) dat de jaren kort zijn. En elke knikker die we eruit halen schrijven we geschiedenis.

Wij, moeders*, voeden de toekomstige leiders van ons land op. De mannen die onze dochters mee uit zullen vragen en de vrouwen (meisjes mogelijk nog!) die moeten beslissen of ze wel of niet ingaan op dat aanzoek. Wij hebben, knikker voor knikker, invloed op de leerkrachten en opvoeders, de beleidmakers en de beheerders van de komende decennia.

En juist daarom wil ik een TOE-gewijde moeder zijn.

Betekent dit dat alles goed en soepel verloopt?
Nee, helaas. Ook ik schreeuw tegen mijn kinderen. Nog steeds zijn er momenten dat mijn aandacht en ogen gericht zijn op een schermpje in plaats van op mijn kinderen. Er zijn dagen dat mijn huwelijk meer een battle-field is dan een veilig en vredig grasveld waar we samenwerken als team. Er zijn meer momenten dan me lief zijn dat ik de onjuiste woorden sprak, met de minst vriendelijke blik.

In die momenten houdt ik vast aan Klaagliederen 3:
Genadig is de Heer, wij zijn nog in leven! (en dat is sommige dagen echt een overwinningspunt!)
Zijn ontferming kent geen grenzen!
Elke morgen schenkt Hij nieuwe goedheid en weldaden. Veelvuldig blijkt zijn trouw.

Elke morgen is Gods genade nieuw. Schenkt Hij nieuwe goedheid. Hij wil ons elke morgen opnieuw vullen met moed, wijsheid, geduld en bovenal: Zijn liefde!

Wist je trouwens dat het bijna elk moment van de dag wel ergens ter wereld een nieuwe morgen is?!

*vaders natuurlijk ook! Maar ja, ik schrijf op deze blog nu eenmaal voor moeders 🙂