December komt er alweer aan! Wat een feest maand! Van de week begint Advent. Je ziet de kerstbomen* alweer in de huizen. Het huis ruikt heerlijk naar kaneel en dennen, naar gezelligheid en samenzijn.
Nog even en we vieren het “heerlijk avondje” met pepernoten, gedichten en grappen. Wat is het toch genieten. Misschien nog wel het meest van de voorpret bij de kinderen: de spanning, het bedenken van kado’s en het maken van de surprises.
December, een maand vol feest en verwachting.
Van genieten, vooruitzien en ontvangen!
Voor sommigen van ons is het ook de maand waarin we juist geconfronteerd worden met dat verwachten, hoe we dachten dat het een feest zou zijn. Maar het nu zo’n strijd blijkt. Een maand waarin vooruitzien en ontvangen een andere lading krijgen, omdat we hoopten te genieten, maar uiteindelijk alleen een stil verdriet dragen.
Juist voor deze moeders wil ik de komende maand op verschillende manieren aandacht besteden aan moeiten met betrekking tot zwangerschap, bevalling en het moederschap. Zoals zwangerschaps- en postnatale depressie. En bijvoorbeeld miskramen en onvruchtbaarheid.**
Er is iets bijzonders met ons vrouwen. Als het gaat om falen of “het minder goed doen dan de ander” staan we allemaal vooraan in de rij (ja, dingen als #momfailure zijn een serieus ding!). We hebben geen probleem om te laten weten, liefst op een beetje lach-opwekkende manier, dat we weer een steekje hebben laten vallen en de ander superieur is. Bijvoorbeeld als we vergeten zijn de lunch mee te geven naar school, of dat de schoolfotograaf kwam en de kinderen in kleren met gaten en ongekamde haren naar school gingen. Als we onze kinderen een boterham met pasta voor avondeten serveren of de verkeerde kleur sokken voor ze gekocht hebben.
Maar als het gaat om echte moeiten, dan zwijgen we.
Of zwakken we het af.
“Ja, het is wel een beetje zwaar, maar ik moet niet zeuren, die ander heeft het nog veel zwaarder…”
“Postnatale depressie? Nee, joh, zo erg is het nu ook weer niet!”
“Als ik twee nachten goed kan slapen is het wel weer over…”
Laten we deze feestelijke maand, vol verwachting, vooruitzien en ontvangen, vooral een feest van erkenning en hoop maken. Laten we oog hebben voor jou, voor mij, voor elkaar. Voor de hoogtepunten, de fijne momenten en de heerlijke avondjes. Maar ook voor de moeiten, de zorgen en de strijd.
Laten we het samen doen!
Want we zijn niet alleen.
En jij bent niet de enige.
Wat denk je hoe Mozes z’n moeder zich voelde toen ze in verwachting was? Wetend dat als het een jongetje was dat het gedood zou moeten worden.
Of hoe Sarah zich maand na maand voelde? Hoe ze aangekeken en misschien wel bevraagd werd door de vrouwen om haar heen. Elke keer als ze weer niet zwanger bleek…
Of Elizabeth… Dan verwacht ze eindelijk een kind en dan kan haar man niet praten…
Of Maria! Ongetrouwd. Hoogzwanger moeten reizen in onzekerheid. Bevallen in een stalletje…
Al deze vrouwen verlangden vast op de een of andere manier een roze wolk. Mogelijk anders dan wij die ons in deze tijd voorstellen, maar dan nog, ook deze vier vrouwen waren echte vrouwen. Met gevoel, verlangen en hoop! Tel daarbij de hormonen op (ja, die waren er toen ook al!) en je kunt je er vast wel wat bij voorstellen.
Net als bij deze vrouwen is bij jou, bij mij en bij andere moeders om ons heen, de roze wolk soms ver te zoeken achter de donkere wolken van de omstandigheden, de teleurstelling, het verdriet, het gevoel van falen en de strijd.
Juist daarom wil ik in deze feestmaand tijd nemen om jou te bemoedigen. Dat het een maand wordt van erkenning en hoop. Zodat jij straks ook volmondig kan zeggen: december is een maand van feest en vol verwachting, van genieten, vooruitzien en ontvangen. Zelfs als de omstandigheden mogelijk niet veranderd zijn.
Ben jij juist die moeder die heerlijk zit te genieten op haar roze wolk (of al een stukje lager, maar wel vrolijk en genietend verder gaat) dan roep ik je op om samen met mij de moeders om ons heen te bemoedigen. Naar ze om te zien, ze op de juiste hulp te wijzen, maaltijden te brengen en knuffels uit te delen. Een kaartje te schrijven of een reep chocola te brengen. Een mand was voor haar te vouwen en haar kind even over te nemen zodat ze kan douchen. Of met haar man uit eten kan. Bemoedig haar man, knuffel haar kinderen. Ook zij hebben wat extra’s nodig in de zware tijden. Het meest nog van alles vraag ik je: erken haar. Erken haar moeiten. Wuif ze niet weg. Zwak ze niet af. Breng erkenning. Hoop en licht. Ook als je niet weet wat je zeggen moet. Zet de kerstboom voor haar op en steek de kaarsjes aan. Wees Jezus licht voor haar! Maak het een heerlijk avondje. Voor jou. En ook voor haar!
*Vraag je je af waar die traditie vandaan komt dat sommigen onder ons in deze tijd een boom in huis zetten, kan ik je “why is it called christmas” van harte aanraden!
**Ik vind het belangrijk om hier aandacht voor te hebben, maar ook om het eerlijk te doen. Daarom zal een deel van de inhoud deze maand niet direct van mij komen. Deels uit resources die ik zal kunnen noemen, bv. websites ed. Maar deels ook verhalen en ervaringen van andere vrouwen die anoniem zullen blijven.
