ik ben… de waarheden

Schoorvoetend komt ze naar me toe. Ik hang lekker op de bank, vrijdagmiddag. Kaarsjes aan. Buiten miezert het, binnen is het warm en gezellig en behaaglijk.
“Mam?”, begint ze voorzichtig. In haar hand heeft ze een werkje van school. “Ja, schat!”, moedig ik haar aan.
“De juf heeft hier iets opgeschreven…”, ze laat me het papier zien. “Het is voor jou, want anders word je misschien boos…”
Vragend kijk ik haar aan. “Boos?”. “Ja, want vorige week was je boos dat ik mijn weektaak niet af had. En nu had ik het weer niet af. Dus heeft juf dit opgeschreven.”

Lieve ….
Je hebt heel goed gewerkt deze week. Al je plustaken heb je af en ook nog eens bijna heel je weektaak.
Je bent een harde werker.
Juf

Mijn dochter heeft dus aan de juf gezegd dat ik boos was over het niet afmaken van de weektaak…
Twijfel, onrust. Ergenis dat ik dat nu weer moet gaan rechtbrijen. Afgang. Schaamte. Van alles gaat door me heen.

Ik kon me het gesprek van die week ervoor niet eens meer herinneren. Maar blijkbaar had een reactie van mij haar doen geloven dat ik haar inzet niet waardig keurde en vond dat ze te weinig had gedaan. Dacht ze dat ze me teleurstelde. En ik haar niet goed genoeg vond. Boos op haar was.

Ergens was er een onbewaakt ogenblik geweest. Waar we beiden niet onze bescherming van liefde, waarheid en onvoorwaardelijkheid droegen. Daar waren onzekerheid, twijfel en niet geliefd voelen naar binnengeslopen bij mijn dochter. Ze hadden zich thuis gemaakt in haar hoofd, daar leugens vormend en zaadjes plantend. Het was gaan groeien en nu stond hier een bang musje voor me. Die niet wist of ze nog wel geliefd was voor wie ze was. Goed genoeg. Veilig en welkom.

En als ze dan de moed heeft dat met haar leerkracht te delen, en daarna met mij, is mijn eerste reactie: LEUGENS!
Over wat de juf wel niet van mij als moeder denkt. Hoe zij mij veroordeeld. Over mijn falen en tekortkomen.

Lord, I need you! Oh I need you! Every hour I need you!

Dit was vrijdagmiddag. Zaterdagochtend zat onze zoon in een hoekje weggekropen. Alles was mis. En het was allemaal de schuld van de ander. Zaterdagmiddag vroeg de volgende vertwijfeld af of zijn keuzes uit het verleden nog vergeven konden worden of voor altijd de koers zou bepalen.

Het was tijd voor actie.

En dus lazen we over hoe God de aarde schiep. Mooi. Goed. Prachtig. Vol liefde.
Hoe hij wandelde in de tuin. Omarmend. Verwarmend. Uitnodigend.
Over de leugen van Satan: ‘houdt God wel echt van je?’
Over de twijfel bij Eva.
Over de ontkenning van Adam.
Over de gevolgen.
En Gods onvoorstelbaar grote, onveranderende, allesoverstijgende liefde.

We lazen en erkenden de waarheid waar wij in mogen leven.
Ondanks dezelfde leugens die wij soms horen fluisteren: ‘houdt God wel echt van je?’ ‘Ben je wel goed zoals je bent?’
Ondanks de twijfel en het willen ontkennen.

Wij kiezen voor de waarheid!
Vertellen het elkaar. Aan de keukentafel, bij het naar bed gaan, op het schoolplein, tijdens het terechtwijzen en midden in de teleurstelling.

Vandaag delen we het met jou.
Print het uit voor jezelf (en een leuke in de lievelingskleur van je kind). Hang het boven je bed, boven je werkplek en zaai de zaadjes in je hoofd. Laat de waarheid groeien. Bloeien. De schoonheid van haar bloemen je hart beschermen.

• 

• 

• 

Wil je meer leren over hoe onze gedachten ons leven bepalen? Binnenkort in de shop een magazine vol gezinsmomenten over de invloed van ons denken! Liever vanuit de focus op de wapenuitrusting? Ook daarover is straks een serie gezinsmomenten te bestellen! We’ll keep you posted 🙂

ps. de Bijbelteksten op de afbeelding hierboven komen uit de Basisbijbel. De andere teksten zijn deels overgenomen uit ‘Living on the Edge’ van Chip Ingram.