ik wist het niet

“Dit is nu mijn referentiekader als het om kinderen gaat,” lacht ze terwijl we samen kijken naar hoe #2 een raket -gebouwd van een sinasfles- metershoog de lucht in schiet.
Eerder vandaag hield de 4-jarige een betoog over waarom hij nooit met “ja” of “nee” antwoord, maar met een weloverwogen en goedgebouwde zin waar menig politicus nog een puntje aan zou kunnen zuigen. #1 heeft net een filmpje in elkaar gedraaid nadat hij een escape room had opgelost (en tussendoor een emotionele uitbarsting had over zijn sokken die naden hebben…). Over #3 zijn we vandaag nog helemaal niet uit. Ze kan vrolijk rond fladderen, als de vogels in onze tuin die ze allemaal bij naam kent, terwijl ze mij onderwijst in de ornithologie. Ze heeft de hele herfstvakantie het ontbijt verzorgd voor het gezin (muffins, oatmeal, pannenkoeken…), kan zichzelf twee uur lang vermaken met proefjes die ze zelf verzint, maar kan geen woord uitbrengen als ik -een naar mijn idee- simpele vraag stel.

Dit is haar referentiekader.
En het is al jaren de mijne.

Ik wist het niet

Dat een 45 minuten durende meltdown van een peuter of kleuter over kleren die niet prettig zitten, het veranderen van situatie, een taak of de smaak en textuur van het eten niet gebruikelijk zijn in elk gezin.

Ik wist het niet

Toen ze naar school gingen en ze daar niet zo veel leerden dacht ik dat het voor iedereen zo was en we het zo hielden, gewoon omdat we dat zo met elkaar hadden afgesproken in de wetten van Nederland.

Ik wist het niet

Dat niet alle andere kinderen eerst tijd nodig hadden om thuis af te reageren. Voor ze iets konden vertellen. Als dat al lukte. Dat andere kinderen niet een frustratie opbouwden zo groot dat er gestampt moest worden. En uiteindelijk zelfs ruiten sneuvelden.

Ik wist het niet

Dat een movie night niet overal een interressante uitdaging is, waarin de film vaak stil gezet moet worden voor de gevoeligen onder ons. Waar de spanning van Winnie de Pooh of Cinderella al snel te veel wordt.

Ik wist het niet

Maar nu weet ik het wel.
En nu heb ik opeens ‘moeilijke’ kinderen. Anders dan anders.

Ze passen niet altijd in het normale plaatje. Het onderwijssysteem zoals we dat met elkaar hebben opgebouwd is niet altijd opbouwend voor hen. En het plaatje in mijn hoofd over hoe een gezin is, is mogelijk heel anders dan de jouwe.

In de afgelopen jaren leerde ik dat het soms een zegen is om niet te weten.
Soms een vloek.
Ik leerde dat het altijd goed is om herkenning te hebben.
En erkenning.
Hier ben ik vandaag. Om jou die herkenning te geven.
Die erkenning.

Nee, ik ken jouw kinderen niet. Al helemaal niet zoals jij ze kent.
Ik ken jouw struggles niet.
Je overwinningen.
Je feestjes en vieringen.
Je verdriet.

Maar ik weet dat jij moeder bent en vol overgave alles geeft van wat je weet en kan.

En ik weet dat er een God is. Een God die gaten vult.
Hij is er zelfs zo goed in dat hij een brug bouwde over het onoverkomenlijke gat tussen hem en ons.

Voor al die jaren dat we gaven, maar te kort kwamen en komen.
Hij voorziet!

Voor al die keren dat we zeggen: “ik wist het niet”.
Hij weet!