Zoals op elk goed feest werd ook hier een heerlijk taartje geserveerd. Vol genot nam ik de eerst hap. #2 die me zag genieten keek me met een veel betekende blik aan. “Echt,” beantwoord ik haar blik “echt, heel naar dit! Vervelend joh, zo’n taartje!” en lachend neem ik de volgende hap.
“Ach mam,” zegt ze opeens vol nagemaakt meeleven, “ik wil het wel voor je opeten hoor! Je doet altijd al zoveel voor mij!”
Je doet altijd al zoveel voor mij…
Ook al kwam het dit keer verkapt als goed geplaatste grap, ik ontving het compliment van harte. En nee, ik deelde mijn taartje niet. Die hield ik heerlijk voor mezelf. Tenslotte doe ik al zoveel voor ze. Ik verdien het. Toch?!
Inmiddels weten we het wel. We hebben het niet verdiend. Dat maakt het genieten niet minder, misschien zelfs wel meer.
Maar hoe ziet het met het verlangen naar complimenten over onze daden, waardering voor ons werk, bevestiging voor de taken die we uitvoeren. We willen toch allemaal graag horen dat we er toe doen als vrouw, als moeder, als mens. Is dat een gepast verlangen?
Ja en nee.
Ja, God heeft ons gemaakt inclusief behoeften. Behoefte voor voedsel en slaap bijvoorbeeld. Als we geen eten tot ons nemen dan zullen we sterven, zonder slaap zullen we ook niet overleven. Zo hebben we ook emotionele behoeften. We zullen een voller en rijker leven ervaren als deze behoeften worden vervuld. God plaats mensen om ons heen, maar vooral, geeft zichzelf aan ons om behoefte aan aandacht, begrip, steun en veiligheid te vervullen.
God geeft ons emotionele behoeften en geeft een manier om die vervuld te krijgen. Naast mensen om ons heen ook al door Zijn woord. Het staat vol met bevestiging (je bent mooi, je bent genoeg, je bent van Mij, je bent Mijn kind, Ik houd van je!). Het staat vol met bescherming en emotionele zekerheid (je bent veilig bij Mij, Ik ben altijd bij je, Ik wacht op je). Jij en ik, we zijn geliefd door God de Vader. Door de Koning van het hele heelal. De Maker van alles dat leeft zegt over jou en mij dat we goedgekeurd zijn, dat we erbij horen.
Helaas zoeken we het vaak in andere dingen. De mensen om ons heen. Woorden van andere moeders. Posts en likes op social media. Het gedrag van onze kinderen. We verstoppen ons achter angst of komen juist in actie uit het verlangen voor bevestiging.
Verlangen naar goedkeuring, naar vervulling van emotionele behoeften. Is het een verkeerd verlangen?
Nee. Niet als we de vervulling er van zoeken in God. In onze identiteit in Hem.
Ja. Wel als de vervulling van die behoeften een god wordt in ons leven. Iets dat we najagen ten koste van onze relatie met Jezus. Ten koste van onze relatie met anderen. Ten koste van onze eigen vrijheid, ons eigen leven.
Waardoor word jij gedreven? Wat is de motor achter jouw handelen?
Het was weer zo’n typische ochtend. Ik voelde de noodzaak om iedereen achter de broek aan te zitten en meerdere keren te moeten vertellen wat de volgende stap was. Ondanks de picto’s op de muur die vertellen wat er moet gebeuren (tanden poetsen, haren doen, schoenen aan, tas pakken…). Ergens tussen die chaotisch, gezellig, stress met ik-wil-niet-naar-school-boosheid door vloog er eentje die in haar verlangen naar goedkeuring en bevestiging het perfecte wezentje probeerde te zijn en al op de fiets richting school zat voor ik überhaupt wist wat we zouden eten voor ’t ontbijt (oke, I’ll admit, een lichtelijke overdrijving hier).
Toen ik haar, een paar meter voor school, eindelijk had bijgehaald was ze buiten adem. Haar benen deden zeer en ze zag er vermoeid uit.
“Waarom fiets je zo hard?” vraag ik haar.
En dan komt er een verhaal over scholieren die achter haar fietsen. Nee, ze wist niet wie het waren, want ze durfde niet om te kijken. En nee, ze dacht niet dat ze haar in zouden halen, maar wel dat die oudere leerlingen wilde dat zij doorfietste.
Ze had geen idee wie het was. Maar toch liet ze zich er door opjagen en liep zichzelf daarin voorbij…
Voor wie ren jij door het leven?
Voor iemand van wie je niet eens weet wie het is, wat die persoon echt belangrijk vindt, wat de ander drijft? Voor je kinderen? Goedkeuring en likes van je vrienden online?
Of voor God, je Vader, je Maker, die je liefheeft met een eeuwige liefde en die jou gemaakt heeft om voor Hem te leven?
Lieve moeder,
Your mind is a garden
Your thoughts are the seeds
You can grow flowers
You can grow weeds
Laten we elkaar aanmoedigen om op onze tuinen te letten. Om het onkruid eruit te trekken. Om de juiste zaadjes te zaaien. Door elkaar aan te moedigen. Elkaar op Jezus te wijzen. Door in gemeenschap te leven. Gods woord te lezen.
Plant in de tuin van anderen door te geven. Geven is misschien wel het beste medicijn tegen verlangen naar goedkeuring. En laten we vooral samen onkruid wieden, trek die zooi eruit! Laten we elkaar herinneren wie we zijn. Van wie we zijn!
Laten we nederig zijn. Nederig, zoals het beschreven wordt in Gods woord.
Dat is: leven uit de wetenschap wie God is, en onszelf zien in Zijn Liefde, zijn licht. Door Zijn ogen.
Als we onszelf zo gaan zien hoeven we niet meer bevestiging te krijgen van onze kinderen “omdat we zoveel doen”, hoeven we niet onszelf voorbij te lopen in een poging onze emotionele behoeften vervuld te krijgen door een ander. We zullen, vervuld met de waarheid over onszelf, in het leven kunnen staan. Genietend ons taartje kunnen eten en van onszelf geven aan hen die God op onze weg plaatst.
Ik moedig je aan om deze week in God te leven. Voor Hem. Door Hem.
Juist daarom geef ik je vandaag deze achtergronden voor je telefoon.
Niet omdat je mijn goedkeuring nodig hebt. Of die van een ander.
Maar om met Gods eigen woorden, Zijn Liefde, je te laten vullen.
Zodat je je werk kan blijven doen, je leven leven. Voor Hem!
Kies de achtergrond die jij wilt of print de versie met alle teksten uit. Knip de teksten en deel uit aan vrouwen om je heen. Plant de zaadjes in hun tuin 🙂
