We stonden daar samen op een klein balkon naar de donkere lucht te staren. Uit de drukte van de woonkamer gevlucht.
Ze wist dat ik het wist. En ik wist dat zij dat wist. Maar we spraken er niet over. De abortus die zij had ondergaan.
Ik stond daar met mijn toeter. Een dikke zwangere buik.
Ik weet oprecht niet meer wat er gezegd is daar op dat balkon die avond. Of het pijn deed of haar vrijheid bood. Of ik uberhaupt iets gezegd heb. Er was al genoeg gezegd. Over hoe slecht het was. En dat er geen plaats meer was voor haar aan de tafel van onze Heer. Er waren haar al ruggen toegekeerd en woorden niet gesproken, maar wel gezegd, in zwijgen. Er waren ook handen uitgestrekt naar haar. Om haar op te trekken. Te omarmen. Te troosten misschien.
Zou ze mijn zwijgend, zwanger zijn, naast haar op het balkon als steniging hebben ervaren? Zou ik (iets in) haar gedood hebben?
Ik weet niet hoe het nu met haar is. Maar ik zou haar zo graag omhelsen. En wijzen op de Baby, in een voerbak -“kom laten we aanbidden”-. Een Vader gaf Zijn Zoon op, gedood, niet alleen om mij, maar ook voor haar -die in absolute wanhoop koos een beginnend leven te doden- te redden!
Ik zou haar zegenen met de woorden van leven in vrijheid die de Baby uit de voederbak, de Zoon uit de hemel, voor ons kocht.
Ik zou haar zeggen dat ze haar kinderen, mocht ze die hebben, mag lief hebben en ten volste genieten. Dat ze niet zichzelf hoeft te straffen door zich niet volledig aan hen te geven.
Ik zou haar zeggen dat ze, als ze een (nog) onvervulde kinderwens heeft dat ze niet hoeft te geloven in de leugens dat het “haar eigen schuld” is.
Ik zou haar zeggen dat ik de waarheid ook niet altijd snap of onder woorden brengen kan. Dat ik zo’n spijt heb van de stenen die ik -al dan niet zwijgend op dat balkon- wellicht naar haar gegooid heb.
Ik zou haar vragen of ze me wil vergeven voor die stenen. Of ik ze nu mag oprapen om een paleis voor haar te bouwen. Omdat ze een geliefde prinses is. Dochter van de Koning.
Mijn hoop is dat we samen zouden zingen. Over alle dingen doe God doet. De vrijheid die Hij geeft. En de talloze redenen voor weer een vrolijk lied.
~ ~ ~ ~ ~
Heb je moeite met het verwerken van een abortus die jij of iemand in je omgeving heeft ondergaan, aarzel dan niet en zoek hulp. Wellicht is dit een goede plek om te beginnen.
