verlies en verlangen

Ik ben zo enthousiast over wat je nu gaat lezen: de eerste gastblog op deze site! Marina Bouwman schrijft over loslaten, verlies en hoe dit verlangens in ons zichtbaar maakt. Ze geeft heel praktische tips om aan de slag te gaan, een prachtige aanvulling op de podcastserie Leven, dood en Gods eer, waar we de afgelopen weken mee bezig zijn geweest.

– – – – – – – – – – –

Een tijdje geleden keek ik met onze kinderen een filmpje waarin iemand een ballon moest loslaten. Mijn zoon werd erg verdrietig en liep weg. Toen ik bij hem kwam gooide hij eruit: ‘Mam, ik haat loslaten! Ik word er zo verdrietig van!’ Er volgde een gesprek met tranen over loslaten, missen en verliezen.

Hij vertelde me dat hij oma niet wilde loslaten toen ze overleed afgelopen jaar. En dat hij het moeilijk vindt dat ik niet al zijn tekeningen bewaar. Dat hij oma niet wilde loslaten voel ik zo ontzettend met hem mee. We hebben weinig woorden nodig om elkaar daarin te begrijpen. Het verdriet om de tekeningen legde hij me uit: ‘Ik dacht aan zulke mooie dingen toen ik die maakte.’ Hij had zijn gevoel en gedachten ermee verbonden en ik gooide ze zo in de prullenbak.

Wat we in ons gesprek (her)ontdekten was dat we verlies ervaren omdat we ergens mee verbonden zijn. Bijvoorbeeld met iemand van wie we houden, met plannen voor de toekomst, met iets dat we gemaakt hebben als uiting van wat er in ons gebeurt. Als dat er niet meer is ervaren we verlies, gemis, we balen ervan, het kan ons moe of moedeloos maken.

Verlies

Waarom is er verlies? Waarom kunnen we niet alles wat mooi is houden?
We praatten verder over dat verlies hoort bij het leven, maar dat er verschil kan zitten in wat verlies met ons doet. Waar het gaat om oma waren we het grondig met elkaar eens; we wilden haar houden maar moesten haar loslaten. En ons verdriet daarover dat zal er nog een hele tijd zijn. Er is verlies dat we altijd met ons mee zullen dragen, de vorm ervan of het gevoel erbij veranderd misschien, maar dat wat we in dat verlies zijn kwijtgeraakt was zo kostbaar dat het bij ons blijft horen.

Andere dingen die we kwijtraken (omdat je moeder ze in de prullenbak gooit, of omdat er een coronacrisis door je plannen heen fietst) kunnen we makkelijker loslaten. Als we die vasthouden kan dat in de weg staan van nieuwe ideeën, dromen, relaties, dingen; vul maar in. Soms geven we iets moois een tijdje een belangrijke plek, zodat we ervan kunnen genieten. Soms ruimen we het op, voor een later moment of voor iemand anders. Maar we gooien ook heel wat moois weer weg. Om ruimte te maken voor iets nieuws. 

De afgelopen jaren hebben verlieservaringen zich opgestapeld in mijn leven. Als optimist had ik het niet zo in de gaten, maar toen ik er door dit gesprekje met mijn zoon bij stil stond, merkte ik dat het tijd werd voor meer zicht op alles in de stapel zodat ik het de juiste plek kon geven. Ik maakte een rijtje onder het kopje VERLIES. Mijn verlies ging over mensen die er niet meer zijn, over gebrokenheid in relaties, over werk, studie, kerk, gezondheid, ons gezin en ambities. De lijst leek oneindig. Voor veel ervan had ik dromen of genoot ik van hoe het was en stopte dat ineens. Au!

Verlangen

Toch voelde ik ook hoop. Want voor de dingen op de lijst had ik een verlangen. Daarom deed het zeer! Ik maakte een kolom naast verlies: VERLANGEN. Daarin beschreef ik kort wat het verlangen was dat onder een verlies lag. Ik verlangde naar nog heel veel jaren met mijn schoonmoeder. Naar gezonde relaties, een betere gezondheid, naar heelheid in mensen, naar ervoor gaan op mijn werk etc. En toen ik die lijst naast mijn verlieslijst zag staan, zag ik dat ik dingen verloren was, maar niet mijn verlangen. Dat was er nog steeds.

De lijst hielp me ook zien wat ik allemaal wel had geleerd of ontvangen in de verlieservaringen. Ik leerde omhoogkijken met mijn verlies en vragen en het te verwachten van God. Ik leerde dat als ik mijn leven wil delen met anderen, in verbinding wil staan, pijn en verdriet daar onlosmakelijk aan verbonden zijn. Verlies en verlangen naast elkaar.

Vertrouwen

In Jesaja 40: 26 staat “Kijk omhoog..” en de erop volgende verzen vertellen over de grootheid van God. Hij die nooit moe wordt, niet uitgeput raakt en onuitputtelijke wijsheid heeft.

Vertrouw ik zowel in mijn verlies als in mijn verlangen op die God? Geloof ik dat Hij de verlangens van mijn hart kent? Dat Hij helpt en iets nieuws geeft?

Jesaja 40 gaat verder..

“Mensen die moe zijn, geeft Hij nieuwe kracht. Uitgeputte mensen maakt Hij weer sterk. Zelfs jonge mensen zullen moe worden en uitgeput raken. Zelfs jonge mannen zullen struikelen en vallen. Maar mensen die op de Heer vertrouwen, zullen nieuwe kracht krijgen. Ze zullen opstijgen als een arend. Ze zullen lopen, maar niet moe worden. Ze zullen verder gaan, maar niet uitgeput raken.”Jij en ik, we mogen onze moeheid, het balen, ons struikelen en verlies benoemen en bij God neerleggen. Een plek geven, opruimen, leren er mee verder te wandelen. Zodat er ruimte ontstaat voor iets nieuws. Met het verlangen dat er nog is. God wil ons oprichten en weer sterk maken; als we op Hem vertrouwen.

Kijk omhoog

Welke verlieservaringen heb jij opgedaan in de afgelopen tijd? Het kan klein of groot zijn. Verloor je je baan, of miste je contact met je familie of collega’s? Zou je iets groots gaan vieren maar kon het niet doorgaan? Wat kan je nu nog met het verlangen dat je daarvoor had? De volgende oefening kan je helpen hierbij stil te staan.

• Neem tijd om stil te zijn en vraag God je te helpen zien waar jij VERLIES ervaart. Schrijf dit op.
• Schrijf ernaast op welk VERLANGEN er voor jou onder dit verlies ligt.
• Vertel God waar je verlies ervaart; waar ben je moe van, waar baal je van, wat ben je verloren? Wat heb je daarin van Hem nodig? Lees evt. Jesaja 40 hardop.
• Deel met God wat daarin je verlangen was of is en vraag Hem daarin met je verder te gaan. 

Mijn gebed is dat je vertrouwen op God sterk mag zijn en je weet dat je verlies en verlangen veilig zijn bij Hem. Dat je door stil te staan bij wat je mist, plek mag maken voor nieuwe dingen met Hem.

Deze blog is geschreven door Marina Bouwman. Marina is trainer bij LEF, waar voor ze ook deze blogpost schreef. Haar passie is om leiders met heel veel ideeën, richting te geven en ze op gang te helpen.