“Ik was al eerder een keer zwanger”, fluistert ze me toe. “Maar toen heb ik een miskraam gehad. Hij had liever dat ik dat niet met anderen deelde.” Ze knikt bijna niet merkbaar naar haar man, die net richting het toilet loopt. We zitten samen op een terrasje. Mijn vriendin en ik. Ik heb haar nu zo’n anderhalf jaar niet gezien. Wel hebben we elkaar regelmatig geschreven en af en toe ge-emailed, maar hierover heeft ze niet eerder iets gezegd. Ze is nu zwanger, je kunt het al mooi zien. Ze heeft dus eerder verwacht, een kindje ontvangen, en weer moeten afstaan…
Dit gefluisterde gesprek is inmiddels 15 jaar geleden. Helaas was het niet het laatste gesprek dat ik met vriendinnen voerde over miskramen die zij meemaakten. Wel zijn de gesprekken anders geworden. Niet perse gemakkelijker, ook niet altijd publieker, niet minder sacred, maar wel opener of misschien haast gewoner. Het taboe is minder geworden. Al is het niet geheel verdwenen.
Elke miskraam is anders. Lichamelijk zijn er vele verschillen, zo is het verloop van miskramen verschillend. Maar ook de beleving van de moeder (en de vader) zijn wisselend. Wat niet anders is, is dat er bij elke miskraam sprake is van een verlies. En verlies moet je verwerken. Ook al doen we dat allemaal op onze eigen manier.
De cijfers die beschikbaar zijn over het aantal miskramen zijn niet altijd even duidelijk, onder andere doordat we door nieuwere zwangerschapstesten steeds vroeger in de zwangerschap kunnen weten dat we zwanger zijn, is er dus ook meer kennis over het verlies van de baby, de vrucht, in de eerste prille weken van de zwangerschap. Over het algemaan gaat men ervan uit dat 1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een miskraam.
Wat me wel duidelijk is geworden in de afgelopen jaren is dit: we kennen allemaal wel een of meerdere mensen die een miskraam hebben meegemaakt. Naast de heftige lichamelijke ervaring die het voor vele van deze vrouwen is, is het ook emotioneel een behoorlijke aanslag. Zo zijn er de te verwachten gevoelens van verdriet en teleurstelling, maar kwam ik ook gevoelens tegen van schaamte, falen en schuld.
De ene vriendin wilde vooral alleen chocola eten en een slechte vrouwenfilm kijken. Terwijl de ander er alle mogelijk informatie over wilde verzamelen en met me delen. Maar een arm om hen heen wilde elk van hen. Liefde en acceptatie.
Graag deel ik met jullie een gedicht dat ik een aantal jaren geleden ontving van een vriendin. Zij schreef dit gedicht als herinnering aan haar “miscarried” baby. Ik zal eerst de originele Engelse versie plaatsen en aan het einde van deze blogpost mijn vertaling van het gedicht (ik heb er voor gekozen niet te proberen de vertaling in dicht vorm te geven, maar voor een meer letterlijke vertaling te gaan).
Joy Behind My Tears
A safe and long and happy life,
No tragedy or pain,
This is what I think I want,
No loss and only gain.
Yet I’m called to a nobler course,
One fraught with trials and cares,
He tells me, “You are not alone,
Your steps I have prepared.”
This trial came and lingers still,
My sorrow seems complete,
Yet He says, “Child, bring your woes,
And lay them at My feet.”
Why am I tightly holding on,
To what I can’t control?
Lord, pry apart my grasping hands,
And give rest to my soul.
That precious life, my baby who,
I’d just begun to love;
My child, you left us much too soon,
Were my prayers not enough?
No, life is God’s, not mine to make,
Nor mine to then sustain.
I trust Him and believe His truth:
There’s purpose in the pain.
For through my loss much more I’ve gained,
I’ve peace in place of fear,
My faith has grown, my hope is sure,
There’s joy behind my tears.
Heb jij een miskraam meegemaakt en merkt dat dit je diep raakt, dan wil ik je aanmoedigen om hierover met iemand in gesprek te gaan. Dit is niet een storm in het leven waar je je alleen door heen hoeft te worstelen. Vraag een verloskundige of je gynaecoloog als je informatie wilt of een doorverwijzing voor hulp. Nodig een vriendin of vrouw uit je omgeving uit als je een arm om je heen wilt, je verhaal (of gedicht!) wilt delen. Vraag iemand om jou, je baby en je gezin in gebed bij Gods troon te brengen. En alsjeblieft, nodig iemand uit als je graag iemand naast je wilt hebben zitten als jij de doos chocola leeg eet..!
Vreugde achter mijn tranen
Een veilig, lang en gelukkig leven,
Geen tragedie of pijn,
Dit is wat ik denk dat ik wil,
Geen verlies en alleen winst.
Toch ben ik geroepen tot een nobeler doel,
Een vol beproevingen en zorgen,
Hij vertelt me: “Je bent niet alleen,
Je stappen heb ik voorbereid. “
Deze beproeving kwam en blijft hangen,
Mijn verdriet lijkt compleet,
Toch zegt Hij: “Kind, breng je ellende,
En leg het aan mijn voeten. “
Waarom houd ik me stevig vast,
Aan waar ik geen controle over heb?
Heer, wrik mijn klemmende handen uit elkaar,
En geef rust aan mijn ziel.
Dat kostbare leven, mijn baby, wie
Ik net begonnen was lief te hebben;
Mijn kind, je liet ons veel te snel achter,
Waren mijn gebeden niet genoeg?
Nee, het leven is van God, niet van mij om te maken,
Noch het mijne om te onderhouden.
Ik vertrouw Hem en geloof Zijn waarheid:
Er zit een doel in de pijn.
Door mijn verlies heb ik veel meer gewonnen,
Ik heb vrede in plaats van angst,
Mijn geloof is gegroeid, mijn hoop is zeker,
Er is vreugde achter mijn tranen.
