Vandaag starten we met een nieuwe mini-serie. Deze keer over Efeze 6: 10-18, de wapenuitrusting. Dus, trek je boeltje aan en zing maar mee! Doedoewiewap doe doe je wapens aan, doedoewiewap dat doe je om de vijand te verslaan 🙂
Meelijwekkend grappig is het eigenlijk. Hoe hard we met onze kop vooruit, als een stier tijdens het jaarlijkse encierro in Pamplona, het jaar in rennen in de hoop te minderen. We willen minder.
Dan hebben we minder... voelen we ons minder!
Het was weer zo'n typische ochtend. Ik voelde de noodzaak om iedereen achter de broek aan te zitten en meerdere keren te moeten vertellen wat de volgende stap was. Ergens tussen die chaotisch, gezellig, stress met ik-wil-niet-naar-school-boosheid door vloog er eentje die in haar verlangen naar goedkeuring en bevestiging het perfecte wezentje probeerde te zijn en al op de fiets richting school zat voor ik überhaupt wist wat we zouden eten voor 't ontbijt (oke, I'll admit, een lichtelijke overdrijving hier).
Toen ik haar, een paar meter voor school, eindelijk had bijgehaald was ze buiten adem. Haar benen deden zeer en ze zag er vermoeid uit.