everyone is vevited

Terwijl ik zorg, hier in mijn veilige huis in Nederland huilt mijn hart. Voor deze moeders. Voor de wereld. Mijn hart huilt. En ik voel me hopeloos. Ik heb geen antwoorden. Ik wilde dat ik vol enthousiasme kon zeggen: “everyone is vevited!”
Maar als ik eerlijk ben, dan komt het me wel goed uit dat ik die keus niet heb. Zou ik hen welkom heten? Wil ik mijn veiligheid delen? Mijn ruimte? Mijn leven? Mijn hart?

Continue Reading