Als je de kast open doet, doe ‘em dan ook weer dicht
Ruim je tas op. Hang je jas op. Zet je schoenen in de kast.
Heb je doorgetrokken? Je handen gewassen? Het licht uit gedaan?
Kun je dat op een andere toon zeggen? Alsof je het meent.
Ga zitten, knieen onder tafel. Eten met je bestek. Niet aan je zus zitten.
Soms lijkt het alsof we de hele dag alleen maar aanwijzingen zitten te geven over gedrag. Doe dit, doe dat. Doe dit niet, doe dat niet. We zijn daat continu opgericht. En het effect.., Ik zie het niet.
Het is als net als met mijn rug. Ik heb nu een aantal keren langere tijd moeten liggen in verband met een hernia. Op dokters advies lag ik dan de meeste tijd op bed of de bank. Ik moest liggen. Mijn rug recht. Want dat is de manier waarop mijn rug kan herstellen en er (zo hoopt de dokter en ik met hem) dat er geen blijvende schade is van de hernia.
Ik zie het niet.
Dat herstel van mijn rug. Ik zie het niet helen.
Pas op lange termijn zal ik weten of het baat had. Maar ik weet dat als ik niet recht lig en de juiste beweging heb, zoals de doktor me voorschrijft, dat het resultaat sowieso niet positief is.
Ik zie het niet.
Al heb ik al toen keer deze week hetzelfde gezegd. Ik zie de verandering niet.
Ik zie de verandering niet.
Maar als ik het niet doe dan weten we zeker wat het resultaat is.
En dus ga ik door met mijn taak als opvoeder. En geef de aanwijzingen.
Whoo! Stop!
Mijn benen trekken onrustig. Links lijkt deels gevoelloos of slaperig als ik over mijn kuiten wrijf…
Het is mijn rug die recht moet zijn, zodat mijn benen die heteerder begaven, zullen blijven funcitoneren.
Met een rechte rug is er grotere kans op herstel van mijn zenuwen die het gevoel en de vastheid van mijn benen reguleren.
In mijn aanwijzingen naar de kinderen (blijf van je broer af, die eens rustig, niet met je ogen rollen!) ben ik vaak alleen gericht op het ‘functioneren van de benen’. Op de uitwerking, het gedrag, dat wat ik zie.
Maar heb ik ook de ‘zenuwen’ behandeld? Dat wat het gedrag van kind beinvloed en bestuurt?
Heb ik, hebben wij, heb jij, hen gewezen op hun karaktertrekken die prijzenswaardig zijn. Heb ik hen geholpen die te ontwikkelen, zodat dat hun gedrag reguleert? Heb ik hen begeleid om te gaan met die eigenschap die een negatieve uitwerking heeft op hun gedrag?
Ik kan tien keer hetzelfde zeggen.
Maar zolang ik verder niets doe, is het alsof ik tegen mijn been blijf zeggen “hink niet”, “voel gewoon”, “blijf stevig”. Zonder herstel te bevorderen.
Er is een diepere begeleiding nodig. Voor mijn rug is dat het rechthouden van ruggegraat. Voor onze kinderen is dat het wijzen op de karaktereigenschappen die ze hebben gekregen en deze helpen ontwikkelen.
Is het dan aan mij hoe mijn kinderen uiteindelijk worden? Hoe ze hun karakter ontwikkelen?
Ik doe het herstel van mijn rug niet. Ik lig gewoon te liggen, zoals me voorgeschreven wordt.
God heeft het lichaam zo gemaakt dat het, in de ideale omstandigheden, zich kan herstellen.
Zo is het ook met onze kinderen. Wij hoeven de hart-verandering niet te doen. Dat is niet ons werk. Maar wij mogen we de setting creeeren. De omstandigheden waarin onze kinderen mogen groeien en ontwikkelen. Tot eer van God.
Ons karakter en dat van onze kinderen is ingekerfd. Gemaakt door God. Toen we geschapen werden naar Gods beeld. Met als doel om Hem te laten zien aan de wereld. Jezus maakte het mogelijk, door zijn dood aan het kruis, door de redding die Hij ons boodt, om weer herstelt te worden in het beeld van God. En onze karakters zijn daar zeer zeker onderdeel van.
Welke eigenschappen zie jij in je kind?
Welke negatieve eigenschap zie je? Kan dit een te veel aan een mooie karaktertrek zijn waar je je zoon in mag begeleiden deze te leren beheersen? Of je dochter mag wijzen op de positieve inzet hiervan?
Wat zie je in je kind dat een zegen is voor jou, voor je gezin, voor haar klas en zijn team?
Laten we kiezen om ons niet alleen te richten op het geven van aanwijzingen en het corrigeren van gedrag. Maar ons focussen op wat daarachter zit. Dat te benoemen.
Er zijn vele manieren waarop we dit kunnen doen. Vandaag wil ik er eentje met je delen die we jaren geleden leerden van de school waar de oudste twee toen naar toe gingen.
De kinderen ontvangen een karaktersteen. Daarop staat een eigenschap die we in het kind hebben gezien dit jaar. Als een bevestigng en bemoediging van hoe God dit kind heeft gemaakt. Elk jaar hopen we onze kinderen zo’n steen te geven. Door de jaren heen verzamelen ze zo een heel mooi hoopje van stenen als herinnering aan die karaktereigenschappen die God in hen heeft gelegd.
Hoe die eigenschappen zich verder gaan ontwikkelen en hun gedrag, keuzes en hun levens gaan beinvloeden?
Ik weet het niet. Ik zie het niet.
Maar ik zie wel dat God er plannen mee heeft.
En dat ik een schakeltje mag zijn in het leven van onze kinderen. Door bijvoorbeeld de omstandigheden te creeeren waarin deze eigenschappen ontdekt mogen worden en mogen groeien. Ook als mijn kinderen het nog niet zien. Ook als ik het soms nog niet zie.
God is aan het werk. Hij ziet!
Om je op gang te helpen heb ik hier een document toegevoegd met enkele karaktereigenschappen (absoluut niet bedoeld als een compleet overzicht), een korte omschrijving en een bijbeltekst die daar bij past. Bijvoorbeeld: Behulpzaam – Ik ben bereid de ander te helpen, ook als ik daarvoor mijn eigen belangen opzij moet zetten – Romeinen 12: 15, 15: 2, Efeze 4: 32
Kies er een voor je kind. Pak een steen. Schrijf de eigenschap, de bijbeltekst en ‘2020’ er op. Volgende kerstvakantie de volgende! 🙂
